Viruxe is een Spaans jazztrio bestaande uit Alfredo Garciá op el. gitaar, Iago Mourinho op keyboards en Bruno Couceiro op drums, de titel van het album is juist gekozen want het is een perfecte omschrijving van hun muziek. Het gaat hier om uiterst toegankelijke muziek hetgeen op zijn tijd wel eens aangenaam is om te beluisteren na free jazz, hurdy gurdy en electronics.

Het album begint rustig met “Últimos kms.”, kabbelende keyboardklanken en orgelgeluiden uit hetzelfde instrument vooraleer de el. gitaar zijn intrede doet, gedrieën zorgen ze voor een sfeerrijk stukje muziek. In “Round 1 ( Fight!)” gaat het gas erop, een gedreven gitaarsolo ondersteund door rake klappen op de drums zetten het gevecht in gang waarna Mourinho excelleert op zijn keyboard en vervolgens een pittige drumsolo het nummer afsluit. Een lekker nummer dat me op de een of andere manier doet denken aan The Small Faces. Het titelnummer “Viruxe” zou ook zo uit de rockwereld kunnen stammen met zijn gierende gitaargeluid en pompende bas uit het keyboard, alles samengebald in een aanstekelijke riff. In “Selleck’s Moustache” duiken we de funk in met bluesy gitaarspel en een grommende keyboard. Met de snor bedoelen vast die van Tom Selleck uit de vervelende serie Magnum met zijn witte Ferrari.

“Nom acabo de entender mui bem o conceito” is een van de lekkerste nummers op deze schijf, sfeervol met een mooie mix tussen de el. gitaar en het keyboard, langzaam opbouwend naar een hoogtepunt, Garciá laat hier horen dat hij een ware meester is op de gitaar, zijn geluid ligt ergens tussen Scofield en Santana, maar toch een eigen bluesy sound. Het album eindigt met “Blues do candil”, inderdaad een funky blues met het keyboard als orgel en een riffende gitaar, klinkt als Booker T & the MG’s, maar wel met meer bluesgitaar, super ! Wat meer te zeggen over dit wonderwel geslaagde album, een aanrader voor eenieder, jazz-, blues -of rockfan.

Jan van Leersum.